BEKLE.

Büyük bir tren istasyonunun çevresinden başlar kalabalık, koşuşturmaca,telaş, insanın kendini bile unutması.Adım adım yaklaştık.Yanımızda ne bir çanta ne bir valiz artık hiç bir şey yok.

İstasyon binasına ilk girdiğimizde dışarıdan 3 katlı gibi duran binanın aslında yüksek tavan olması çarptı suratımıza.

Omuz omuza çarpıyor insanlar. Sesler kulaklarımızda çınlıyor ama anlamıyoruz. Anonslar mekanikçe telaş veriyor.

Cebimizde biletler ilerliyoruz, adımlarımız sarsak. Son kez bakıyoruz bu şehirde.

Nedensiz gidişlerimize karışıyor gözyaşlarımız.

Son elveda değil bu.

Çünkü sebepsiz terkedişlerimiz en sevdiğimiz.

Tekrar tekrar yapabilmek için geri dönmeliyiz.

Ne zaman geri döneceğim belli değil.

Sen dönersen o zaman dönerim.

1.10.17