Başlığa İhtiyacım Var MI?

Hayat ( biliyorum bir yazıya böyle anlamı hissettirdikleri fazla bir kelimeyle başlamak tuhaf ama yapacak bir şey yok) beni şaşırtmaya devam ediyor. Günlerin hızına, rüyalara sevinmeye, tek bir çift göz aramaya, hızlı duygu değişiklerine, korkudan korkmaya, kaçırmamak için koşmaya, bazen de beklemeye, ufak bir mesaja , yalnızca bir cümleye, bir mesaja, iki mısra şiire, bir toz bezine, dokunamadığım tuşlara, yaklaşamadığım adımlara, ortaya çıkaramadığım cesarete, konuşamadığıma o kadar odaklandım ki ..... Tek bir noktaya bağlanıp kaldım. Söyleyecek kelime kalmadı.

Ama yine de yazıyorum. Neden yazıyorum? Bu alıcısı olmayan mesajları nereye neden salıyorum?

Göğsümde kocaman kara bir delik var. Uzaydaki kara delikler gibi. Nasıl kara delik ışığı bile yutuyorsa bendeki kara delik de bütün duygularımı, gözyaşlarımı ve gülücüklerimi, organlarımı, beni içine çekiyor.

Her gün her saat her saniye her an farklı hissediyorum. Yoruluyorum, aniden önüme çıkan yol ayrımlarından ve keskin dönüşlerden.

Rüyaları uyandığım an pişmanlıkla mutlulukla hüzünle isteyerek defalarca hayal ediyorum. Keşke olsa diyorum gerçekleşse... O yol gerçek olsa, veya gerçekten koklayabilsem veya kollarım gerçekten sarsa... Konuşabilsem söyleyebilsem rüyalarımdaki gibi. Ve en önemlisi gülebilsem. Bu aralar çok ağlıyorum. Bu cümleleri yazarken bile.

Baskı altında yazı yazmak güzel bir duygu. Kim istemdışı yazı yazar ki? Yani refleks olarak değil de içinden gelmeden yazar? İçimdekileri yazmayacaksam elimden kendim bırakırım yazmayı, kalemi veya bilgisayar tuşlarını!

Yine konudan konuya atlıyorum çünkü buraya yazmak istediğim dağlar var. Ormanlar da olabilir veya okyanus da!!!

Hayatım nasıl gidiyor? O cümlenin sonundaki soru işareti , İşte o şu an benim hayatım. Belli dönemler vardır, Hayatınızın dönümüdür yani ne yaşayacağınız tam da şimdiye bağlıdır, o zaman tam da bu zaman. Ama korkularla ve umutlarla geçiyor.

Kelimelerim yine tükendi. Çünkü yine açıklıkla yazamıyorum. Yazmak istediğim güneşi yeşili bakışı adımı bekleyişi gülüşü ağlayışı o noktayı yazamıyorum.

Kendimi koyvermek istiyorum. Yapmıyorum yada yapamıyorum bilmiyorum. Ağlamak istiyorum ve evet ağlıyorum hıçkırarak salya sümük kendimden geçerek.

Hayallere sıkıştım. Kimse de uyarmadı demedi ki çok hayal kurma gerçeğe dönerken çakılırsın diye! Gerçek, gerçekler...

Devam edeceğim..... Ama ilk önce kendimi toparlamalıyım. Belki toparlamadan da devam ederim her zamanki gibi.